Met een cliché kan men zeggen dat Wannes Van de Velde een artistieke duizendpoot is, maar in al de dingen die hij doet, zit een constante: hij volgt altijd zijn eigen weg op een hoogstaand niveau, zonder toegevingen aan commerciële of politieke druk. Of zoals hij zelf in Tijdsnede zegt: "Mijn nonkel Fonne ( ... ) bekijkt me medeplichtig, want hij weet dat ik heel veel met hem te maken heb. Zijn wereldvreemdheid, zijn keuze voor de poëtische aspecten van de wereld, zijn afkeer van een burgerlijke carrière." Het is een typisch fragment voor deze intimistische dagboeknotities: de zangerbeeldend kunstenaar-dichter geeft zich opnieuw bloot als mens. En die mens verschilt verrassend weinig van de zanger, de dichter, de kunstenaar die zijn talrijke fans via verschillende media hebben leren kennen. De notities zijn even charmant, even rauw, even eerlijk, even poëtisch als de teksten van zijn liederen, als zijn schitterende houtsneden.