In het titelessay van deze bundel tracht hij te formuleren hoe en waarom mensen naar muziek luisteren en waar nu precies dat 'eeuwige moment' van muziek, van kunst ligt. Vervolgens schrijft hij over Vestdijk en Mozart en volgen er essays over de misdaadroman en over door hem zo bewonderde auteurs als Dickens, Emily Brontë, Kierkegaard, Söderberg en Canetti.* Het imponerende zit hem in de verbeten aandoende intentie alles te willen staven wat in hem opkomt. Hij leest zeshonderd woorden per minuut. Ja, men zou er asociaal van worden. Dit alles is: de schitterende schitter en hoe verfrissend is dit in een land waar schrijven over literatuur is ontaard in leutergezwam van akelige meneren en mevrouwen die centjes verdienen door met hun ranzige literaire commentaartjes kwaliteit te honen en rotzooi te prijzen maar om de literatuur zelf niets geven.